Zawodowo zajmuję się tresurą statystyk w taki sposób, by były przyjazne dla człowieka i szkoleniem ludzi tak, by byli przyjaźni liczbom i ich poprawnej interpretacji. W czasie tej prezentacji będziemy jak ekipa śledczych z „Ojca Mateusza”, to jest będziemy tropić największe zbrodnie błędnego wnioskowania i rozwiązywać skomplikowane zagadki statystyczne, w tym tą tytułową

Kto może oddawać krew? Krew lub jej składniki mogą oddawać osoby od 18 do 65 roku życia, które ważą co najmniej 50 kilogramów. Stan zdrowia krwiodawcy powinien odpowiadać niezbędnym wymaganiom zdrowotnym, aby pobranie krwi nie wywołało ewentualnych ujemnych skutków dla jego stanu zdrowia lub stanu zdrowia przyszłego biorcy. Czym jest krew rzadkiej grupy? jest to krew, na której składnikach morfotycznych nie występują antygeny stwierdzane u więcej niż 99% populacji ludzkiej i przez to trudno osiągalna dla biorców z alloprzeciwciałami skierowanymi do antygenów, a także krew dla pacjentów z przeciwciałami skierowanymi do kilku antygenów, której częstotliwość występowania jest niższa niż 1%. Ile krwi pobiera się jednorazowo i jak długo to trwa? Jednorazowo pobiera się tylko 450 ml pełnej krwi. Samo pobranie trwa zwykle 5-8 minut. Należy do tego doliczyć czas konieczny na wypełnienie ankiety, rejestrację, badania i wywiad lekarski – w sumie ok. 40-60 minut. Ponadto można również oddać poszczególne składniki krwi metodą aferezy. W przypadku oddania osocza stosowana jest metoda plazmaferezy, natomiast w przypadku oddania elementów komórkowych krwi wykorzystywana jest metoda trombaferezy (pobierane są płytki krwi) oraz metoda leukaferezy (pobierane są krwinki białe). Kto potrzebuje krwi od drugiego człowieka? Krew i jej składniki podawane są głównie osobom, u których występują braki krwi i jej składników. Braki te mogą wystąpić w wyniku wypadku albo zabiegu operacyjnego, zaburzeń krzepnięcia, po oparzeniach i urazach, a także u pacjentów z chorobami rozrostowymi i nowotworami, w trakcie i po chemioterapii oraz u pacjentów wymagających transplantacji lub zabiegów kardiochirurgicznych. Kiedy krew jest najbardziej potrzebna? Niedobory krwi i jej składników występują okresowo w ciągu całego roku, a najdłużej utrzymują się w okresie wakacyjnym. Jest to spowodowane między innymi większą liczbą wypadków oraz faktem, że krwiodawcy przebywają w tym okresie na urlopach. Jednak zapotrzebowanie na krew występuje przez cały rok. Czy oddanie krwi spowoduje przymus oddawania krwi w przyszłości? Nie. Ani jednorazowe, ani wielokrotne oddawanie krwi nie powoduje, iż trzeba to powtarzać już do końca życia. Organizm nie produkuje więcej krwi, niż potrzebuje. Jednorazowe oddanie krwi wywiera taki sam wpływ na jej produkcję jak: krwawienie z nosa, skaleczenie w palec czy miesiączka. Jeśli badania wykryją u mnie zakażenie, to czy zostanę zawiadomiony? Tak. Jeżeli wyniki testów markerów zakaźnych są dodatnie, dawca jest o tym powiadamiany osobiście przez lekarza, otrzymuje przy tym wyniki badań i skierowanie do lekarza specjalisty. Czy można otrzymać wyniki wykonanych badań? Wszystkie wyniki badań wykonanych przy okazji oddania krwi dawca może bezpłatnie odebrać w kilka dni po pobraniu (także wyniki badań wirusologicznych i odczynu kiłowego). Jakie badania są wykonywane u krwiodawców? Przy każdym oddaniu krwi u krwiodawcy wykonuje się rutynowo następujące badania: poziom hemoglobiny, test kiłowy, antygen HBs, DNA-HBV, przeciwciała anty-HCV, RNA HCV, przeciwciała anty-HIV oraz RNA HIV, grupę krwi układu ABO, grupę krwi układu Rh, a przy kolejnych donacjach również inne układy grupowe, przeciwciała. U osób systematycznie oddających krew dodatkowo raz w roku oznacza się morfologię krwi i wzór odsetkowy krwinek białych (tzw. rozmaz). Czy jeżeli nie znam swojej grupy krwi mogę oddać krew? Tak - cenna jest każda grupa krwi, a ośrodek dokonujący pobrania tak czy inaczej oznaczy grupę krwi dawcy. Czy wszystkie grupy krwi są pożądane? Wszystkie grupy krwi są potrzebne, bo istnieją biorcy o różnych grupach. Z użytecznego punktu widzenia najbardziej oczekiwana jest krew grupy O RhD- (ujemne), ponieważ w nagłych wypadkach, przy braku krwi właściwej grupy, może być przetoczona każdemu biorcy. Problem polega na tym, że jest to jedna z rzadziej występujących grup krwi. Posiada ją zaledwie ok. 7 proc. Polaków. Statystyka ta jest podobna na całym świecie - odsetek takich osób waha się pomiędzy 4-9% w różnych społeczeństwach. Jak często mogę oddawać krew? W zależności od metody pobrania: krew pełna może być pobierana nie częściej niż 6 razy w roku od mężczyzn i nie częściej niż 4 razy w roku od kobiet, przy czym przerwa pomiędzy kolejnymi donacjami nie może być krótsza niż 8 tygodni osocze (metoda plazmaferezy automatycznej) - od jednego dawcy nie można pobrać w okresie roku więcej niż 25 litrów osocza (objętość netto, bez antykoagulantu), przy czym przerwa pomiędzy poszczególnymi donacjami nie może być krótsza niż 2 tygodnie, zabiegi pobrania płytek krwi (trombaferezy) mogą być wykonywane nie częściej niż 12 razy w roku. Przerwy pomiędzy tymi zabiegami nie powinny być krótsze niż 4 tygodnie, przerwa pomiędzy dwoma kolejnymi oddaniami jednostki koncentratu krwinek czerwonych (KKCz) metodą erytroaferezy jest taka sama jak w przypadku pobrania krwi pełnej. Jakie są rodzaje donacji? Można oddać krew pełną lub jedynie niektóre jej składniki. Metody pobierania krwi: metoda konwencjonalna – dawca oddaje krew pełną w ilości 450 mililitrów (w odstępach minimum 8 tygodni), metoda aferezy – dawca oddaje tylko wybrane elementy komórkowe krwi (krwinki czerwone – erytroafereza, płytki – trombafareza, osocze – plazmafereza, granulocyty – rodzaj krwinek białych – leukafareza), w odstępach nie krótszych niż 4 tygodnie. Czy oddawanie krwi uzależnia? Żadne badania naukowe nie potwierdziły szkodliwości długotrwałego i regularnego oddawania krwi. Czy oddawanie krwi jest bezpieczne i nie szkodzi zdrowiu? Oddawanie krwi jest bezpiecznym procesem. Na wszystkich etapach oddawania krwi używa się wyłącznie sprzętu jednorazowego użytku, w związku z czym, nie grozi zakażeniem czynnikami chorobotwórczymi przenoszonymi drogą krwi. Oddawanie krwi nie szkodzi również zdrowiu. Jeśli istnieje jakiekolwiek podejrzenie, że oddanie krwi może spowodować jakiekolwiek niedogodności u krwiodawcy, wówczas taka osoba nie może oddać krwi – jest czasowo lub na stałe dyskwalifikowana przez lekarza. Takiej sytuacji może zapobiegać ankieta, w której potencjalni krwiodawcy odpowiadają na pytania odnośnie swojego stanu zdrowia – trzeba ją jednak uczciwie wypełnić. Dlaczego krwi nie można wyprodukować w laboratorium? Pomimo trwających intensywnych badań nad wytworzeniem syntetycznej krwi, dotychczas naukowcy nie opracowali metody pozwalającej na wyprodukowanie krwi w warunkach laboratoryjnych. Nie są dostępne sposoby przemysłowego pozyskania składników krwi, więc jedynym sposobem na pozyskanie krwi, jest jej oddawanie. Ile warta jest jedna donacja krwi? Jest ona warta tyle, ile uratowane dzięki niej życie i zdrowie, czyli jest bezcenna. Z punktu widzenia biorcy wartość krwi jest nieprzeliczalna na pieniądze, gdyż oddawanie krwi jest czynem bezinteresownym. Jakie są powody, dla których ludzie oddają krew? Krwiodawcy deklarują, że oddawanie krwi daje ogromną satysfakcję z tego, iż mogą uratować zdrowie i życie drugiemu człowiekowi. Bardzo często podkreślają również, że najważniejsza jest świadomość bezinteresownej pomocy drugiej osobie, gdyż człowiek jest jedynym źródłem leku, którego w żaden sposób nie można wyprodukować. Należy je przyjmować raz dziennie po 1 szt., pilnując stałych pór przyjmowania tabletek. Dzień po skończeniu jednego opakowania rozpoczyna się kolejne. Jeśli chodzi o tabletki antykoncepcyjne dwuskładnikowe, są dwie możliwe opcje: W jednym opakowaniu może znajdować się 21 pigułek.
Odpowiedzi Sauer_ odpowiedział(a) o 18:10 Pytasz o ilość tabletek?....Samobójca dla szpanu czekający nie litość ludzi. ,,Przez to tylko popsujesz sobie wątrobę " - Przyda jej się wątroba po śmierci? Sindi93 odpowiedział(a) o 18:08 lolusia2 odpowiedział(a) o 18:09 blocked odpowiedział(a) o 18:10 A nie lepiej się zacpac na śmierc !? zalezy jakich tabletek nie kazde wywoluja skutki smiertelne Zależy jakich. Najlepsze są usypiające. Weź całe opakowanie. A dla lepszego efektu popij wódką. Śmierć murowana. A jeśli nie masz takich tabletek to weź wszystkie jakie masz w apteczce (nawet te na srake) Nie wiem pewnością nie jedną... Ale nie radzę wypróbowywać;nie wyjdzie ci i niestety przeżyjesz. Może byc tak że zaśniesz i będziesz spać 20 godzin jak zabity/-ta a póżniej budzisz się ze strasznym bólem głowy i tak wyczerpany/-na ,że na prawdę nie wiesz czy ci niedobrze,kręci ci się w głowie i w ogóle wszystko jest dziwne,głośne i jakieś takie kolorowe i radosne niewiedomo dlaczego "W nagroddę" czeka cię płukanie żołądka podczas kilkudniowego pobytu w szpitalu,kazania wszystkich ludzi w koło,nadzur psychologa albo psyhiatry i niezbyt dobra opinia między znajomymi i między jakimi kolwiek znajomymi ludźmi czyli też nie za fajnie :/ Pierwszy sposób sprawdziłam osobiście a co do drugiego to tylko moja teoria :) Przemyśl to jeszcze :* blocked odpowiedział(a) o 18:09 Przez to tylko popsujesz sobie wątrobę Amargo odpowiedział(a) o 18:09 Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub
Jakie tabletki trzeba wziąźć i ile żeby umrzeć albo chociaż wylądowac w szpitalu? 2010-11-09 21:43:50 Czy muszę koniecznie popić alkoholem ? 2012-02-18 09:37:52 Lepiej przedawkować prochy lub tabletki nasenne i popić alkoholem , do tego podciąć żyły czy skoczyć z wieżowca albo mostu. ? 2011-11-07 19:20:40
Padaczka (epilepsja) kojarzona jest z wyprężeniem ciała, drgawkami, utratą przytomności. Odmian padaczki jest blisko 70 i jej ataki przebiegają różnie - czasem prawie niezauważalnie. 400 tys. chorych na padaczkę Polaków próbuje żyć normalnie. Większości się to udaje. Jakie są przyczyny i objawy padaczki? Jak przebiega leczenie epilepsji? Spis treści Padaczka (epilepsja): przyczyny Padaczka - objawy Napady padaczki (epilepsji): rodzaje Napad padaczki (epilepsji): przyczyny Stan padaczkowy Zespoły padaczkowe Padaczka (epilepsja): diagnostyka Padaczka (epilepsja): leczenie Padaczka (epilepsja) to choroba neurologiczna. Polega na tym, że chwilowo zostają zaburzone funkcje grupy neuronów (komórek nerwowych) skupionych w określonej części mózgu, czyli w tzw. ognisku padaczkowym, co doprowadza do wystąpienia napadu. Napad padaczki. Jak pomóc choremu? Padaczka zawsze była uważana za schorzenie tajemnicze. Ponieważ i dziś trudno jest ją prawidłowo zdiagnozować, a leczenie nie zawsze bywa skuteczne - padaczka budzi niepokój chorych i ich otoczenia. Normalnie neurony przekazują sobie informacje za pomocą impulsów elektrycznych. Kiedy jednak komórki nerwowe są nadmiernie pobudzone, dochodzi do zakłóceń w przekazywaniu impulsów i do wyładowania. To tak, jakby w instalacji elektrycznej nastąpiło spięcie, które ogranicza się do niewielkiego obszaru i znika lub rozszerza się na cały mózg. Grupa neuronów odpowiedzialnych za napady padaczki jest w swej budowie taka sama jak inne, zdrowe, ma tylko "popsute" właściwości bioelektryczne. I dlatego dochodzi do wyładowań. Mogą one rozpoczynać się w różnych częściach mózgu, zwykle jednak dzieje się to w płacie skroniowym lub czołowym, rzadziej w ciemieniowym i potylicznym. Padaczka - objawy Objawy padaczki kojarzą się przede wszystkim z drgawkami i utratą przytomności, ale nie jest to do końca prawda. Prawie 60 procent napadów padaczkowych to napady drgawkowe, z czego 2/3 to napady ogniskowe, a 1/3 uogólnione. Napady bezdrgawkowe stanowią pozostałe 40 procent wszystkich napadów padaczki. W przypadku napadu grand mal, czyli napadu toniczno-klonicznego następują: utrata przytomności wyprężenie ciała następnie drgawki sinica "piana z ust" przygryzienie języka niekiedy bezwiedne oddanie moczu. Tego typu napad padaczkowy trwa zwykle od kilkunastu sekund do 3 minut. Po napadzie chory odczuwa zmęczenie i senność, ból mięśni i ból głowy. Przed wystąpieniem napadu niektórzy chorzy odczuwają lęk, nieprzyjemny zapach lub smak, słyszą muzykę. Takie zjawisko nazywane jest aurą. Objawy napadu mioklonicznego to zazwyczaj drgawki kończyn górnych, rzadziej dolnych, bez utraty świadomości. Osobna grupa napadów padaczkowych to napady nieświadomości, występujące częściej u dzieci. Chory nie reaguje na kierowane do niego słowa, jest "nieobecny", po kilku, kilkunastu sekundach wraca do wykonywanej poprzednio czynności. W trakcie napadu częściowego złożonego pacjent nie nawiązuje kontaktu przez około 2-3 minuty, najczęściej ma otwarte oczy, mogą występować tak zwane automatyzmy, czyli czynności wykonywane automatycznie (np. mlaskanie, przełykanie śliny, skubanie ubrania, rozpinanie guzików). Należy również pamiętać, że około 6 procent napadów wywoływane jest przez czynniki zewnętrzne, np. migające światła czy nagłe dźwięki. U 13 procent osób z padaczką może po napadzie wystąpić porażenie Todda (porażenie połowicze, samoistnie ustępujące i nie wymagające leczenia), które według niektórych autorów zwiększa ryzyko wystąpienia kolejnego napadu padaczki. Polskie dane szacunkowe wskazują, że z padaczką żyje około 400 tysięcy osób, przy czym co roku 50 do 70 osób na 100 000 dowiaduje się, że ma padaczkę, a aż 75 procent z nich to dzieci i młodzież do 19 roku życia. Padaczka: przyczyny Epilepsja może się ujawnić w każdym wieku, ale najczęściej rozpoczyna się przed 20. rokiem życia. Padaczka jest najczęstszą chorobą neurologiczną wieku dziecięcego. Około 75% rozpoznań przypada na okres od urodzenia do 19 roku życia. Padaczka w jednakowym stopniu dotyczy obu płci. Niestety, przyczynę padaczki udaje się ustalić u niespełna połowy chorych. Może ona być np. wynikiem uszkodzenia mózgu jeszcze w okresie życia płodowego lub w czasie nieprawidłowego porodu czy tuż po nim. W dzieciństwie wśród przyczyn wystąpienia padaczki wyróżnia się przede wszystkim niedotlenienie okołoporodowe i mózgowe porażenie dziecięce, choroby genetyczne i wrodzone, neuroinfekcje, hipoglikemię i urazy głowy. U dorosłych najczęstszą przyczyną pojawienia się padaczki są urazy głowy, nowotwory ośrodkowego układu nerwowego, stwardnienie rozsiane, stwardnienie hipokampa i malforacje naczyniowe. Padaczka u osoby starszej spowodowana może być przez udar mózgu, guz mózgu, uraz mózgu i choroby otępienne. Poza tym padaczka może wystąpić w wyniku kolonizacji organizmu przez tasiemca uzbrojonego - neurocysticerkoza. We wszystkich tych przypadkach występują zmiany strukturalne w mózgu, tzn. uszkodzenia jego tkanki, i tam właśnie tworzą się ogniska padaczkorodne. Gdy nie udaje się dojść przyczyny choroby, fachowcy mówią o tzw. idiopatycznej postaci padaczki. Padaczka północna: przyczyny, objawy, leczenie Padaczka alkoholowa: przyczyny, objawy i leczenie Napady padaczki (epilepsji) - rodzaje W zależności od tego, w jakim obszarze mózgu znajduje się ognisko padaczkowe, a także od wieku chorego, napady choroby wyglądają różnie. Przebieg padaczki może być bardzo zróżnicowany. U jednych napady pojawiają się nawet kilka razy dziennie, a u innych - kilka razy w ciągu całego życia. Napady padaczki dzieli się na: napady padaczki małe (petit mal), polegające na krótkim zaniku świadomości, często nawet nie zauważane zarówno przez chorego jak i przez otoczenie napady padaczki duże (grand mal), np. toniczno-kloniczne, w czasie których często występuje utrata przytomności, drgawki, ślinotok, szczękościsk, czasem szybkie ruchy gałek ocznych (podobnie jak w fazie snu REM) czy chwilowy bezdech. Uogólnione napady padaczkowe dzielimy na: napady toniczno-kloniczne toniczne kloniczne miokloniczne atoniczne napady nieświadomości Podczas uogólnionych napadów padaczki następuje nagła utrata przytomności. Dochodzi do napięcia mięśni całego ciała (to faza toniczna), podczas którego chory często odgina głowę do tyłu i wypręża ręce i nogi. Ma kłopoty z oddychaniem, zaczyna sinieć. Po kilkunastu sekundach ciałem wstrząsają drgawki (to faza kloniczna). Chory może wtedy przygryźć język, a także bezwiednie oddać mocz. Po napadzie jest rozkojarzony, zdezorientowany i zwykle chce mu się spać. Taki napad trwa ok. 4-5 minut. Do napadów uogólnionych należą także napady nieświadomości. Występują one jedynie u dzieci i polegają na kilkunastosekundowym "wyłączeniu się", które wygląda tak, jakby dziecko się zagapiło. Potem wraca ono do wykonywanej czynności i nawet nie wie, że miało napad. Przy nieleczonej padaczce takie stany mogą pojawiać się wiele razy w ciągu dnia. W czasie napadów ogniskowych padaczki, które są najbardziej rozpowszechnioną postacią padaczki i mogą wystąpić w każdym wieku - chory na chwilę przerywa wykonywaną czynność i na moment zupełnie się wyłącza. Może np. patrzeć w jeden punkt i nie nawiązywać kontaktu z otoczeniem. Nie ma drgawek, nie upada, może wykonywać automatyczne ruchy, przypominające np. zapinanie guzików czy szukanie czegoś. Po napadzie wraca do swego zajęcia i czasem nawet nie zdaje sobie sprawy z chwilowego zaniku świadomości. Zwykle jednak występuje krótki okres dezorientacji i splątania ponapadowego. Przeczytaj też: Psychogenne napady rzekomopadaczkowe: przyczyny, objawy, leczenie Napad padaczki (epilepsji): przyczyny Wystąpienie napadu padaczkowego trudno jest przewidzieć (niekiedy poprzedza go tzw. aura). Wiadomo jednak, że napady mogą być prowokowane np. przez: urazy głowy przemęczenie, a zwłaszcza brak snu silny stres, emocje duży wysiłek fizyczny (umiarkowany działa korzystnie) gorączka hipoglikemia picie alkoholu i zażywanie narkotyków błyski świetlne mogą być przyczyną padaczek fotogennych dźwięki mogą być przyczyną padaczek audiogennych nagłe bodźce słuchowe, wzrokowe czy nagła zmiana pozycji ciała mogą być przyczyną padaczki z zaskoczenia wahania hormonalne u kobiet (ataki częstsze są np. przed miesiączką) Stan padaczkowy Napady trwają od kilkunastu sekund do kilku minut. Ale bywa, że są długie (10 minut i więcej), następują po sobie, a chory nie odzyskuje między nimi świadomości. To tzw. stan padaczkowy. Jeśli występuje u osoby, która do tej pory nie miała epilepsji - zwykle jest skutkiem poważnych urazów głowy (np. po wypadku) lub rozwijającej się choroby mózgu (np. nowotworu, zapalenia mózgu, naczyniowego udaru). Częściej jednak stan padaczkowy występuje u tych, którzy mają stwierdzoną epilepsję. W takim przypadku bywa skutkiem np. nagłego odstawienia leków bez konsultacji z lekarzem czy zespołu odstawiennego u osób nadużywających alkoholu. Niezależnie od przyczyny, stan taki zagraża życiu, dlatego chory zawsze wymaga szybkiej pomocy medycznej. Zespoły padaczkowe Zespoły padaczkowe w większości występują u dzieci i młodzieży. Uwzględniając Międzynarodową Klasyfikację Padaczek i Zespołów Padaczkowych (1989) oraz propozycję Schematu Diagnostycznego dla Osób z Napadami Padaczkowymi lub Padaczką (2001) obecnie możliwe jest rozpoznawanie około 60 zespołów padaczkowych. Zespoły padaczkowe różnią się między sobą przyczynami, które to do nich doprowadziły, a także tym, w jakim wieku u pacjenta doszło do zachorowania, odpowiedzią na leczenie przeciwpadaczkowe, a także rokowaniem odnośnie remisji napadów, dlatego precyzyjna ich klasyfikacja jest istotna zarówno w odniesieniu do leczenia pojedynczego chorego, jak i dla prowadzenia badań naukowych. Mogą cię zainteresować: Zespół Lennoxa-Gastauta: dziecięcy zespół padaczkowyPadaczka Rolanda: przyczyny, objawy, leczenieDziecięca padaczka z napadami nieświadomości (piknolepsja, zespół Friedmana)Zespół padaczkowy Westa: przyczyny, objawy, leczenie Padaczka (epilepsja) - diagnostyka Jeden napad padaczkowy nie przesądza o chorobie. Ale jeżeli się powtórzy, wymaga konsultacji neurologa (a najlepiej - epileptologa). Lekarz przeprowadza szczegółowy wywiad dotyczący stanu zdrowia pacjenta oraz okoliczności i przebiegu napadu. Bardzo pomocne są relacje świadków. Potem przeprowadza się badanie neurologiczne i zleca EEG (elektroencefalografię mózgu). Dzięki EEG można wykryć nieprawidłową czynność bioelektryczną mózgu, która jest istotą padaczki. Czasem specjalista zaleca tzw. video-EEG, czyli wydłużenie czasu badania do kilku lub kilkunastu godzin z możliwością obserwacji zachowania pacjenta dzięki specjalnej kamerze. W diagnostyce wykorzystuje się też tomografię komputerową i rezonans magnetyczny (RM) mózgu. Z wyjątkiem niektórych nie budzących wątpliwości zespołów dziecięcych badanie, zwłaszcza RM, należy wykonać u każdego pacjenta z padaczką. Szczególnie wtedy, gdy stosowane leczenie jest mało skuteczne lub choroba postępuje. Inne badania np. biochemiczne krwi, płynu mózgowo-rdzeniowego) przeprowadza się, by potwierdzić lub wykluczyć inne choroby, które mogą być przyczyną drgawek. Gdy jesteś świadkiem ataku padaczkowego: Zachowaj spokój. Większość napadów trwa 2-4 minuty. Zapewnij bezpieczeństwo choremu (np. przenieś go z ulicy na ławkę). Ułóż go na boku. Taka pozycja chroni przed zakrztuszeniem się. Nie przyciskaj chorego do podłoża. Wystarczy chronić jego głowę przed urazami. Nie wkładaj niczego między zaciśnięte zęby! Nie podawaj żadnych leków. Po napadzie zostań przy chorym tak długo, aż jego stan się unormuje. Jeśli to możliwe, zapewnij mu chociaż krótki, dobroczynny sen. Zawiadom pogotowie, gdy napad trwa dłużej niż 10 minut albo napady powtarzają się w krótkim czasie (to może być groźny stan padaczkowy). Padaczka (epilepsja): leczenie Padaczkę trzeba leczyć, ponieważ inaczej może prowadzić do nieodwracalnych zmian w mózgu i skończyć się zgonem. W zależności od typu, przebiegu i przyczyn choroby - lekarz wybiera odpowiednią terapię. Jeśli przyczyną padaczki są inne schorzenia, jak np. krwiak, guz czy naczyniak mózgu, leczy się najpierw tę podstawową chorobę, najczęściej chirurgicznie. Podstawowym leczeniem jest farmakoterapia, która zmierza do opanowania napadów padaczkowych. Zarówno leki konwencjonalne (starsze), jak i nowej generacji są skuteczne, ale nowe wywołują mniej skutków ubocznych, takich jak np. senność, zaburzenia koncentracji. Niektóre z nich (np. Lewetyracetam czy Gabapentyna) nie wchodzą w interakcje z innymi środkami. Jest to szczególnie ważne u osób z padaczką oporną na leki, które muszą przyjmować kilka lekarstw, i u ludzi starszych zażywających wiele preparatów. Większość chorych dostaje jeden specyfik, ale czasem lekarze sięgają po tzw. terapię skojarzoną i stosują 2-3 jednocześnie. Leczenie rozpoczyna się od małych dawek leku i stopniowo się je zwiększa. Zwykle po 2-3 tygodniach dochodzi się do tzw. pełnej dawki terapeutycznej. Autor: archiwum Badanie PRO-EPI 2013 dotyczące społecznych aspektów padaczki. Projekt Polskiego Towarzystwa Epileptologii oraz firmy farmaceutycznej UCB. Badanie zrealizowane przez TNS Polska. Ok. 80 proc. chorych można skutecznie leczyć. Kuracja trwa kilka, kilkanaście lat (czasem do końca życia). U ok. 20 proc. epileptyków nie udaje się całkiem opanować napadów - często winien temu jest źle dobrany lek, jego nieregularne stosowanie albo zbyt wczesne odstawienie preparatu. Próbę odstawienia leku można podjąć po trzech latach bez napadu. Dawkę zmniejsza się stopniowo, nawet przez kilka miesięcy, i w tym czasie kontroluje się pracę mózgu, wykonując EEG. Nawroty napadów zdarzają się u 25-30 proc. dzieci (u dorosłych są one częstsze). Większość z nich ma miejsce w pierwszym roku po odstawieniu leków. Po pięciu latach ryzyko nawrotów jest już bardzo niewielkie. Chorym, którzy nie reagują na leczenie farmakologiczne, pomóc może stymulator nerwu błędnego. Więcej o leczeniu padaczki (epilepsji): Leczenie padaczki: leczenie farmakologiczne, zabiegowe i skutki uboczneTelemedycyna w leczeniu padaczki Jeśli któreś z rodziców ma padaczkę, to istnieje bardzo niewielkie, ale jednak zwiększone ryzyko (ok. 1,5 proc.), że dziecko może mieć epilepsję. Wszystko zależy od tego, z jakim rodzajem choroby ma się do czynienia. Z danych medycznych wynika, że ponad 90 proc. matek cierpiących na to schorzenie rodzi zdrowe dzieci. Kobiety, które chorują na padaczkę, mogą mieć dzieci. Muszą tylko być pod stałą kontrolą lekarza i stosować się do jego zaleceń. Czasem przed zajściem w ciążę trzeba zmienić lek na bezpieczniejszy dla płodu, dlatego poczęcie powinno być zaplanowane. Pierwsza pomoc - czy wiesz, jak jej udzielić? Pytanie 1 z 10 Wypadek samochodowy Robię zdjęcie telefonem i umieszczam na stronie społecznościowej. Dzwonię na numer alarmowy 999 lub 112, podaję dokładne miejsce, rodzaj i opis wypadku, kto został poszkodowany i ile osób potrzebuje pomocy medycznej.

Ile zażywasz tabletek dziennie? 2020-11-06 17:55:39; Ile tabletek dziennie zażywasz? 2014-01-19 10:24:36; Ile tabletek dziennie bierzesz? 2012-03-18 10:26:54; Czy taką ilość tabletek mogę brać naraz? 2015-04-03 12:01:52; Ile wziąść tabletek apapu żeby trafić do szpitala albo rutinoscorbinu? 2010-12-17 18:39:19; Ile dziennie łykacie

Fot. clubfoto / Getty Images Paracetamol jest łatwo dostępnym lekiem wydawanym bez recepty. Ma działanie przeciwbólowe i przeciwgorączkowe. Znajduje się w wielu powszechnie stosowanych preparatach złożonych, dostępny jest też w formie samodzielnej, dlatego bardzo łatwo go przedawkować. Paracetamol jest coraz częściej stosowanym środkiem przez osoby chcące popełnić samobójstwo. Przedawkowanie paracetamolu może zakończyć się śmiercią wynikającą z ostrej niewydolności wątroby. Jednorazowa dawka śmiertelna dla dorosłego człowieka wynosi powyżej 200 mg/kg. Specyficzną odtrutką w przypadku przedawkowania leku jest N-acetylocysteina. Dlaczego przedawkowanie paracetamolu jest niebezpieczne? Paracetamol, nazywany również acetaminofenem, jest popularnym, łatwo dostępnym lekiem sprzedawanym bez recepty. Stosuje się go w leczeniu różnego rodzaju bólu oraz w czasie gorączki. Ma również słabe działanie przeciwzapalne. Paracetamol dobrze się wchłania z przewodu pokarmowego, maksymalne stężenie we krwi osiąga po mniej więcej godzinie od spożycia. Działanie leku polega na hamowaniu cyklooksygenaz COX-3 w ośrodkowym układzie nerwowym, a nie – jak w przypadku niesteroidowych leków przeciwzapalnych – na hamowaniu cyklooksygenaz COX-1 i COX-2, przez co nie blokuje syntezy prostaglandyn w obrębie stanu zapalnego. Należy pamiętać, że paracetamol wchodzi w interakcje z różnymi lekami, w szczególności z doustnymi lekami przeciwkrzepliwymi, np. z warfaryną, nasilając ich działanie antykoagulacyjne. Paracetamol prawie w całości jest metabolizowany w wątrobie, na drodze łączenia z glukuronianami i siarczanami, a także w o wiele mniejszym stopniu utleniania. Metabolizm leku na drodze utleniania jest bardzo niekorzystnym stanem, ponieważ dochodzi do wytworzenia toksycznego metabolitu N-acetylo-4-benzochinonoiminy (NAPQI). W przypadku zatrucia paracetamolem, a więc jego przedawkowania, dochodzi do szybkiego zużycia siarczanów oraz glukuronianów i przestawienia metabolizmu na utlenianie leku, w wyniku czego powstają duże ilości NAPQI. Powstały metabolit odpowiada za ciężkie uszkodzenie wątroby, serca, nerek i trzustki. Już jednorazowe przyjęcie 6 g leku, a więc 12 tabletek po 500 mg, może doprowadzić do uszkodzenia wątroby. Dawka śmiertelna wynosi >200 mg/kg, czyli około 15 g. Jakie są objawy przedawkowania paracetamolu? Zatrucie wynikające z przedawkowania paracetamolu przebiega w czterech charakterystycznych fazach: faza I (trwająca od 30 minut do 24 godzin) – w ciągu 24 godzin od przyjęcia leku pojawiają się objawy wczesne, które obejmują: nudności i wymioty, bóle nadbrzusza, złe samopoczucie, osłabienie, bladość oraz potliwość. U części chorych wymienione objawy mogą w ogóle nie występować; faza II (trwająca od 24 do 72 godzin od spożycia) – w czasie tego okresu wcześniejsze objawy przedawkowania paracetamolu mogą minąć, lecz dochodzi do wzrostu stężenia bilirubiny, aminotransferaz (ALT i AST) oraz dehydrogenazy mleczanowej (LDH). U części chorych może rozwinąć się skaza krwotoczna lub hipoglikemia. Stopniowo pojawiają się żółtaczka i świąd skóry, a następnie zaburzenia świadomości; faza III (trwająca od 72 do 96 godzin od przyjęcia leku) – w tym okresie dochodzi do rozwoju pełnoobjawowej niewydolności wątroby, nasilają się żółtaczka oraz kwasica metaboliczna, narasta encefalopatia wątrobowa, która może doprowadzić do śpiączki. Dodatkowo rozwija się ostra niewydolność nerek, pojawiają się zaburzenia rytmu serca oraz spada ciśnienie krwi. W tej fazie może dojść do niewydolności krążeniowo-oddechowej i zgonu; faza IV (trwająca od 4 dni do 2–4 tygodni od zatrucia) – jeżeli pacjent przeżyje, to rozpoczyna się okres zdrowienia i regeneracji wątroby. W niektórych sytuacjach potrzebna jest transplantacja wątroby. Jak wygląda leczenie pacjentów, którzy przedawkowali paracetamol? Przed rozpoczęciem leczenia bardzo ważne jest określenie spożytej dawki oraz czasu, jaki upłynął od zażycia leku. Jeżeli od przedawkowania paracetamolu nie minęła godzina, należy przeprowadzić płukanie żołądka i podać węgiel aktywowany. Swoistą odtrutką jest N-acetylocysteina, która może zostać podana w formie dożylnej lub doustnej. Preferowaną formą jest podaż dożylna, ze względu na krótszy czas trwania leczenia. Całkowita dawka N-acetylocysteiny wynosi 300 mg/kg. Początkowo w ciągu 4–8 godzin od zatrucia podaje się 150 mg/kg masy ciała w 200 ml 5% roztworu glukozy przez 15 minut, następnie 50 mg/kg masy ciała przez 4 godziny w 500 ml 5% roztworu glukozy i kolejno 100 mg/kg masy ciała przez 16 godzin w 1000 ml 5% roztworze glukozy. Leczenie pacjentów źle rokujących powinno odbywać się w specjalistycznych ośrodkach, w których jest możliwość przeprowadzenia przeszczepienia wątroby. Przedawkowanie paracetamolu może być tragiczne w skutkach. Zawsze należy zwracać uwagę na skład preparatów leczniczych przyjmowanych w czasie przeziębienia czy innych infekcji wirusowych. Czy paracetamol może być niebezpieczny? Zobacz wideo: Bibliografia: W. Waldman, B. Groszek, P. Burda, M. Wiśniewski, J. Sein Anand, Postępowanie w ostrych zatruciach paracetamolem – stanowisko Sekcji Toksykologii Klinicznej Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Kraków 2012. P. Rajewski, N. Hinz-Brylew, Ostre zatrucie paracetamolem – opis trzech przypadków, Forum Medycyny Rodzinnej, Warszawa 2011. A. Neumann-Podczaska, T. Nowak, K. Wieczorowska-Tobis, Miejsce paracetamolu wśród leków przeciwbólowych, Gerontologia Polska, Warszawa 2013. Czy artykuł okazał się pomocny? Obraz kliniczny pacjenta zatrutego paracetamolem. Obraz kliniczny pacjenta zatrutego paracetamolem jest wielofazowy: Faza 1 (do 24 godzin) – poza przypadkami masywnego przedawkowania (powyżej 75 g) jest bezobjawowa. Rzadko występują objawy takie jak nudności, wymioty czy bóle brzucha. Można zaobserwować nadmierną potliwość i
Badanie poziomu cukru (glukozy) we krwi to jedno z najczęściej wykonywanych badań laboratoryjnych. Prawidłowy cukier na czczo, oznaczony z krwi żylnej powinien mieścić się w zakresie 70-99 mg/dl. Cukier oznacza się jednak także w badaniu krzywej cukrowej, po posiłku albo glukometrem z kropli krwi pobranej z palca. W artykule znajdziesz aktualne normy cukru dla poszczególnych metod ich badania. Warto wiedzieć, że takie same normy glikemii obowiązują niezależnie od wieku, zarówno dzieci, jak i seniorów. Jedyny wyjątek stanowią kobiety w ciąży, dla których ustalono odrębne, bardziej restrykcyjne normy dla prawidłowego poziomu cukru. Badanie poziomu cukru we krwi wykonuje się w ramach diagnostyki cukrzycy typu 1, cukrzycy typu 2 oraz cukrzycy ciążowej, a niekiedy także przy podejrzeniu insulinooporności. Glikemię można sprawdzić wykonując badanie z krwi żylnej (koniecznie trzeba być na czczo) lub przeprowadzając test obciążenia glukozą (OGTT), czyli tzw. badanie krzywej cukrowej. Poziom cukru można sprawdzić także glukometrem z wykorzystaniem kropli krwi z palca – jednak taki pomiar nie jest dobrą podstawą do rozpoznania cukrzycy i powinien być potwierdzony w badaniu laboratoryjnym. Prawidłowy poziom cukru we krwi nie jest wartością stałą – waha się w pewnych fizjologicznych granicach. Niemniej te granice są precyzyjnie określone i jeśli wynik badania nawet minimalnie odbiega od normy, lekarz na pewno zwróci na to uwagę. Jeśli w badaniu laboratoryjnym nasz poranny wynik glukozy na czczo wynosi 98 mg/dl, uznawany jest on za prawidłowy. Jeśli jednak glukoza wyniesie 100 mg/dl – pojawia się podejrzenie zaburzonej tolerancji glukozy, co będzie się wiązało z koniecznością powtórzenia badani i być może przeprowadzenia dalszej diagnostyki. Innymi słowy do wartości glikemii podchodzi się zerojedynkowo. Przekroczenie normy o 1 mg/dl już jest pewnym sygnałem alarmowym, którego nie należy lekceważyć. Uwaga – normy cukru są różne w zależności, czy diagnostyka dotyczy rozpoznania cukrzycy typu 1 lub 2 czy cukrzycy ciążowej. W przypadku cukrzycy ciążowej normy glikemii są bardziej restrykcyjne. Czytaj więcej: Cukrzyca typu 1 u dzieci - objawy, leczenie insuliną. Dieta w cukrzycy typu 1 Jakie badanie na poziom cukru wykonać? Przy podejrzeniu cukrzycy typu 1 wykonuje się badanie glukozy na czczo. Przy podejrzeniu cukrzycy typu 2 najczęściej wykonuje się test doustnego obciążenia glukozą. W celu wykrycia cukrzycy ciążowej w pierwszym trymestrze ciąży wykonuje się badanie glukozy na czczo, a pomiędzy 24. a 26. tygodniem ciąży – badanie krzywej cukrowej. Prawidłowy cukier na czczo Jakie są normy dla glukozy badanej na czczo? Jak intepretować wynik badania? 70-99 mg/dl – prawidłowy cukier na czczo 100-125 mg/dl – zaburzenia tolerancji glukozy (stan przedcukrzycowy) > 126 mg/dl - cukrzyca W badaniu laboratoryjnym, wykonywanym co najmniej po ośmiu godzinach od ostatniego posiłku, prawidłowa glikemia mieści się w granicach 70–99 mg/dl. Kluczowe jest to, by być na czczo – przed pobraniem krwi można ewentualnie pić wodę. Prawidłowa glikemia na czczo jest dwucyfrowa, czyli nie powinna przekraczać 99 mg/dl. Norma cukru – krzywa cukrowa Krzywa cukrowa to zwyczajowe określenie doustnego testu tolerancji glukozy (OGTT). W tym przypadku cukier mierzy się na czczo, a następnie po 120. minutach od wypicia roztworu z 75 g glukozy. Normy cukru na czczo są takie same jak w badaniu glukozy na czczo, czyli 70-99 mg/dl. Normy glikemii w 120. minucie doustnego testu tolerancji glukozy (OGTT): < 140 mg/dl – wynik prawidłowy 140–199 mg/dl – nieprawidłowa tolerancja glukozy ≥ 200 mg/dl - cukrzyca Norma cukru w ciąży Już na pierwszej wizycie potwierdzającej ciążę, lekarz zleca badania cukru we krwi na czczo. Na tym etapie jednak rzadko kiedy wykrywana jest cukrzyca ciążowa – ta charakterystyczna jest dla 2 trymestru kobiet w ciąży norma dla glikemii na czczo wynosi < 92 mg/ na czczo powyżej 92 mg/dl świadczy o cukrzycy ciążowej. W tej sytuacji nie wykonuje się już później testu doustnego obciążenia glukozą. Jeśli w początkowym okresie ciąży wynik glukozy na czczo jest prawidłowy, to i tak przeprowadza się kolejne badanie w kierunku cukrzycy ciążowej. Między 24 a 26 tygodniem ciąży należy zrobić test obciążenia glukozą, który w tym przypadku jest trzystopniowy. Cukier bada się na czczo, a następnie w 60. i 120. minucie od wypicia roztworu z 75 g glukozy. Podobnie, jak w przypadku badania glikemii na czczo, tak i dla testu OGTT normy w ciąży są bardziej restrykcyjne. Test OGTT – normy w ciąży < 92 mg/dl na czczo – wynik prawidłowy < 180 mg/dl po 60 minutach od wypicia glukozy – wynik prawidłowy < 153 mg/dl po 120 minutach od wypicia glukozy – wynik prawidłowy Jeśli którykolwiek z tych trzech parametrów przekracza normę, diagnozowana jest cukrzyca ciążowa. Normy cukru – badanie glukometrem Cukrzycę można też zdiagnozować na podstawie badania glukometrem, do którego uzyskuje się kroplę krwi z palca. Jaki jest zatem prawidłowy poziom cukru we krwi „z palca”? Polskie Towarzystwo Diabetologiczne wskazuje, że w przypadku tzw. glikemii przygodnej (badanie glukometrem o dowolnej porze dnia, bez względu na czas, jaki minął od ostatniego posiłku) na cukrzycę wskazuje wynik ≥ 200 mg/dl, o ile występują objawy hiperglikemii, takie jak: wzmożone pragnienie, wielomocz, osłabienie. W praktyce taka przygodna, podwyższona glikemia zawsze jest jeszcze weryfikowana w badaniu laboratoryjnym, co nie znaczy, że jest to metoda nieużyteczna. W wielu miejscach (na różnego rodzaju imprezach plenerowych, w marketach) można sobie skontrolować glikemię właśnie za pomocą glukometru. Warto z tego korzystać, w ten sposób dość często wykrywa się cukrzycę typu 2, która charakteryzuje się tym, że przez bardzo długi czas może rozwijać się nie dając żadnych objawów. Nieprawidłowy cukier – na jakie choroby wskazuje Zbyt wysoki poziom cukru we krwi może wskazywać na: cukrzycę typu 1 cukrzycę typu 2 cukrzycę ciążową stan przedcukrzycowy Przyczyną zbyt niskiego poziomu cukru we krwi może być: insulinoma – nowotwór trzustki, powodujący wydzielanie dodatkowej insuliny hipoglikemia reaktywna Nieprawidłowy wynik badania cukru w zdecydowanej większości przypadków oznacza podwyższoną glikemię. Cukier poniżej normy diagnozowany jest sporadycznie. Zbyt dużo cukru we krwi jednoznacznie wskazuje na cukrzycę. Kwestią wtórą jest ustalenie, z jakim typem cukrzycy mamy do czynienia. O tym po części świadczy wynik badania. W przypadku cukrzycy typu 2. glikemie są umiarkowanie podwyższone, zwykle chorobę diagnozuje się przy poziomie cukru we krwi na czczo poniżej 250 mg/dl. Z tego też powodu – umiarkowanej hiperglikemii – schorzenie nie daje nasilonych objawów. Z kolei przy cukrzycy typu 1. występują bardzo duże przecukrzenia, glikemia na czczo zwykle jest wyższa niż 250 mg/dl (może sięgać nawet 600-800 mg/dl). Tak ogromne przecukrzenie świadczy o tym, że w organizmie są duże niedobory insuliny, stąd objawy choroby są bardzo nasilone. Skonsultuj ten i inne tematy z ekspertem, zarezerwuj e-wizytę: Internista online Doradca diabetologiczny online Diabetolog online Kiedy należy badać cukier? Cukier we krwi sprawdza się głównie przy podejrzeniu cukrzycy. W przypadku diagnostyki cukrzycy ciążowej badanie jest obowiązkowe: po pierwszej wizycie potwierdzającej ciążę (badanie cukru na czczo), a następnie między 24 a 26. tygodniem ciąży (test tolerancji glukozy). Badanie OGTT jeszcze do niedawna było wykonywane między 24 a 28 tygodniem ciąży, obecnie to się zmieniło, ponieważ uznano, że wcześniejsze wykrycie cukrzycy ciążowej i wprowadzenie odpowiedniej diety, która pozwoli utrzymywać cukier w normie, zwiększa bezpieczeństwo matki i dziecka. Na cukrzycę można zachorować w każdym wieku, przy czym dla dzieci i młodzieży typowa jest cukrzyca typu 1, natomiast dla osób starszych – cukrzyca typu 2. Badanie w kierunku cukrzycy typu 1 (badanie cukru na czczo) lekarz zleca zwykle na podstawie charakterystycznych objawów tej choroby. Cukrzycę typu 1 można podejrzewać u osoby, która: ma nieustająco duże pragnienie, musi wstawać w nocy, żeby się czegoś napić oddaje bardzo duże ilości moczu, także w nocy wstaje do toalety chudnie bez wyraźnej przyczyny jest zmęczona, apatyczna, senna Z kolei cukrzyca typu 2 nie daje zwykle nasilonych objawów; stąd łatwo chorobę „przegapić”. Badania w kierunku cukrzycy typu 2 powinny regularnie wykonywać osoby będące w jej grupie ryzyka, czyli po 45 roku życia, z nadwagą i otyłością, mające diabetyków wśród krewnych pierwszego stopnia (rodzice, rodzeństwo), a także kobiety, które w czasie ciąży miały zdiagnozowaną cukrzycę ciążową. Cukier we krwi a insulinooporność Badanie cukru we krwi wykonuje się także w celu zdiagnozowania insulinooporności, najczęściej razem z badaniem poziomy insuliny we krwi. W uproszczonej wersji wykonuje się natomiast badanie krzywej cukrowej. Insulinooporność można podejrzewać u osób, u których poziom cukru we krwi po 120 minutach od wypicia roztworu glukozy jest zdecydowanie niższy niż glikemia na czczo (np. glikemia na czczo jest prawidłowa, a po obciążeniu glukozą wskazuje na hipoglikemię, czyli poniżej 70 mg/dl). Normy cukru dla dziecka i dorosłego Normy cukru we krwi są takie same dla dzieci, jak i dla dorosłych. Przy czym w przypadku dzieci, u których występuje podejrzenie cukrzycy typu 1., bada się wyłącznie poziom glukozy na czczo. Cukier powinien mieścić się w zakresie 70-99 mg/dl – jednak zwykle jest bardzo podwyższony. Cukier w dużym stężeniu obecny jest też w moczu. Natomiast u dorosłych, przy podejrzeniu cukrzycy typu 2, wykonuje się równie często badanie glikemii na czczo, jak i badanie krzywej cukrowej. Stąd nie tyle mamy do czynienia z innymi normami, co z innymi metodami badania. Odrębną kwestią jest cukrzycą ciążowa – tutaj normy glikemii są zaostrzone, co oznacza, że cukrzycę ciążową diagnozuje się przy wartościach, które u kobiet nie będących w ciąży są uznawane za prawidłowe. Podwyższony cukier we krwi a cukier w moczu Jaki jest związek między poziomem cukru we krwi a cukrem w moczu? Cukier w moczu pojawia się wówczas, gdy poziom cukru we krwi przekracza tzw. próg nerkowy, czyli wartość ok. 180 mg/dl. U osób zdrowych cukier w moczu jest nieobecny. Kiedy się pojawi, zawsze skłania do diagnozy w kierunku cukrzycy. Obecność cukru w moczu to objaw, który zawsze towarzyszy rozpoznaniu cukrzycy typu 1. Może pojawić się także przy cukrzycy typu 2, w zaawansowanym stadium choroby, nigdy natomiast nie jest obecny przy cukrzycy ciążowej. W przypadku dzieci i młodzieży, u których podejrzewa się cukrzycę typu 1 zawsze bada się cukier we krwi i w moczu. Poziom cukru po jedzeniu Dlaczego we krwi człowieka znajduje się glukoza i skąd się tam bierze? Glukoza to materiał energetyczny dla organizmu, pozyskiwana z posiłków węglowodanowych, ale też produkowany przez wątrobę. Glukoza we krwi ma kluczowe znaczenie dla pracy mózgu, organ ten nie jest w stanie pracować bez glukozy; dlatego ciężkie hipoglikemie (niedocukrzenia) u diabetyków są stanem zagrożenia życia. Z punktu widzenia organizmu ważne jest, aby glukoza utrzymywane była w zakresie normy – nie powinno jej być ani za dużo, ani za mało. Fizjologicznie najniższy cukier jest na czczo, najwyższy – około godzinę po posiłku zawierającym węglowodany. Na poziom cukru we krwi ma też wpływ aktywność fizyczna, cukier obniża się pod wpływem tzw. aktywności tlenowej, a podnosi przy aktywności beztlenowej. Z tego powodu, aby badanie glukozy było miarodajne, wykonuje się je zawsze rano, na czczo, po dłuższym okresie odpoczynku. Badanie glukometrem można wykonać po posiłku, ale jest to badanie przesiewowe, które rzadko kiedy jest wystarczające do zdiagnozowania cukrzycy. Wyjątkiem jest sytuacja, kiedy wynik na glukometrze jest bardzo wysoki, powyżej 250 mg/dl – wówczas można z dużym prawdopodobieństwem rozpoznać cukrzycę, ponieważ u osoby zdrowej tak wysokie cukry nigdy nie występują, niezależnie od posiłku czy aktywności fizycznej. Jaki cukier jest niebezpieczny dla życia? To pytanie, które nader często wpisywane jest w wyszukiwarkę internetową. Czy w przypadku glukozy we krwi można podać wartości poza normą, które mogą zagrażać życiu? Owszem, choć trzeba zaznaczyć, że „cukier niebezpieczny dla życia” dotyczy osób ze zdiagnozowaną cukrzycą, kiedy choroba nie jest leczona lub jest leczona nieprawidłowo. U osób bez cukrzycy do takich anomalii nie dochodzi, Dla pacjentów z cukrzycą niebezpieczny może być zarówno bardzo niski (hipoglikemia), jak i bardzo wysoki poziom cukru we krwi (hiperglikemia). Zbyt niskie stężenie cukru we krwi jest niekorzystne dla mózgu, który do prawidłowego funkcjonowania potrzebuje stałego dopływu glukozy. O ciężkim niedocukrzeniu, niebezpiecznym dla zdrowia a nawet życia mówimy wówczas, gdy pojawiają się neurologiczne objawy hipoglikemii – zaburzenia mowy, zaburzenia orientacji, utrata świadomości. Nie sposób jednak wskazać, przy jak niskiej glikemii się one pojawiają, ponieważ jest to kwestia indywidualna. Objawy neurologiczne niedocukrzenia u jednej osoby mogą pojawić się już przy wartości cukru 50 mg/dl; u innej dopiero przy glikemii 25 mg/dl. Mniej ważna jest tutaj sama wartość glukozy, kluczowe są objawy, które temu towarzysza. W takiej sytuacji konieczne jest szybkie podniesienie glukozy, ponieważ jest to stan zagrożenia życia diabetyka. Glikemia u pacjentów z cukrzycą Podawane w artykule normy cukru nie dotyczą osób już chorujących na cukrzycę, odnoszą się do wartości prawidłowych i wartości, przy których diagnozowana jest cukrzycą. Poziom cukru we krwi u diabetyków jest odrębną kwestią – tutaj normy dla glikemii ustalane są indywidualnie dla pacjenta. Skonsultuj ten i inne tematy z ekspertem, zarezerwuj e-wizytę: Internista online Doradca diabetologiczny online Diabetolog online
Odpowiedzi. ach ta chemia ^^. Nawet typowy ibum może zabić ale tak wgl. to każdy lek przedawkowany może zabić. A po co ci ta wiedza? Nie często słyszę/widzę taki pytania. Proszę powiedz że nie chcesz się zabić! Zobacz 5 odpowiedzi na pytanie: Jakie leki można przedawkować tak zeby umrzeć ?

4 odpowiedzi 0 Nie mam po co żyć. Jestem do niczego. Nie mam żadnych przyjaciół, ani koleżanek. Jestem głupia, brzydka i gruba. Nic mi nie wychodzi. Wszyscy się ze mnie śmieją. ODPOWIEDZ odpowiedział(a) anonim w dniu 29-09-2014 12:17 | zgłoś naruszenie Spokojnie to tylko tobie tak się wydaję. Każdy ma w sobie coś wyjątkowego, a ideałów nie ma! Na pewno masz w sobie coś czym odróżniasz się w pozytywny sposób od innych...Warto poczytać książki o pewności siebie. Ja też nie mam za dużo koleżanek(chyba, że z zajęć)...Na które uczęszczam co 2 tyg. Nad figurą można pracować(sport, dieta, itp) i będzie ok(tylko musisz się zdeterminować do działania). Mi jak coś nie wyjdzie to staram się to robić raz jeszcze by wyszło. Głowa do góry i myśl pozytywnie, a nie myśl o śmierci;(( Uwierz mi, że jeszcze dużo dobrych rzeczy przed tobą. Na pewno jesteś młoda i nawet nie zdajesz sobie sprawy(że masz w sobie coś wyjątkowego np. oczy, usta , nos , włosy itp...Znajdź sobie towarzystwo warte ciebie. Pamiętaj, że ludzie którzy się śmieją sami się boją czegoś lub mają jakieś kompleksy, ponieważ śmiech jest ich aktem obronnym(chcę się dowartościować czymś) W głupi sposób. Myśl pozytywnie, ewentualnie zmień klase , szkołe itd byś dobrze się czuła. Nie jesteś jedyna, \znam mase ludzi którzy twierdzą dokładnie to co ty i mają jak ty. Czy z tego powodu chcą umrzeć? Nie...Postaw sobie w życiu realne cele które chcesz zrealizować i zrealizuj je spełniaj marzenia, a wszystkie krytyczne uwagi omijaj mimo uszu, szkoda nerwów na nic nie wartych takich ludzi. Głowa do góry. Trzymam kciuki...Z całych sił za cb (bądz asertywna i nawet jak ktoś ci coś powie to naucz się tak dogadać mu by mu w pięty poszło... odpowiedział(a) anonim w dniu 29-09-2014 12:26 | zgłoś naruszenie Dokładnie śmierć nie jest wyjściem z sytuacji. Musisz być bardziej pewna siebie i nie poddawać się, szkoda myśleć i zawracać sobie głowe osobami nic nie wartymi...Masz przed sobą całe życie i w tym życiu na pewno napotkasz towarzystwo odpowiednie dla ciebie. Potrzeba czasu, nad figurą też możesz popracować(ja schudłam 15 kg i jeszcze chce zrzucić z około 5) Determinacja do działania jest ważna, zrób to dla siebie i przy okazji pokarzesz innym, że można jak się chce. Nie znam cię, ale na pewno nie jesteś brzydka,(nie ma brzydkich ludzi są tylko zakompleksieni- jak mówił mój instruktor fitnes(warto zapisać się na fitnes, siłownie itd) Nie dość, że jest tam dużo osób w podobnej do cb sytuacji to i poprawi ci nastrój i figurę:) Rady dietetyka też się przydadzą. Kochana determinacja i odwaga pomogą ci zatryumfować- Uwierz w to!!!!!!!

. 397 269 386 203 218 220 153 41

ile trzeba wziasc tabletek zeby umrzec